Jolanda Mocking

“Het bos gaat z’n eigen gang,” hoor ik naast me. We lopen op de vroege zaterdagochtend in het bos en zien omgevallen bomen die begroeid zijn met sterremos, we horen de specht ‘tokkelen’ en zien de hoefafdrukken van de runderen en wilde paarden die hier grazen. De natuur is prachtig, authentiek en houdt geen rekening […]

Het is al weer 21 jaar geleden: de aanslag op de Twin Towers in Amerika: 11 september 2001. De wereld stond op haar grondvesten te trillen. Bij zulke wereldschokkende gebeurtenissen wordt vaak gevraagd: weet je nog waar je was toen dat gebeurde? Dat weet ik nog goed: ik was bij mijn zus. We hoorden het

We zijn in Gouda. Met ‘Beleef Gouda op grote hoogte’ viert de stad dit jaar haar 750-jarig bestaan. Samen met mijn vriend – die in Gouda geboren is – beklim ik het dak van de Sint-Janskerk, de kerk met de beroemde gebrandschilderde ramen. Vanaf het dak heb je een spectaculair uitzicht over de polder tot

“Wát wil je gaan doen?” Ik hoop dat ik het verkeerd versta. Maar hij antwoordt gedecideerd: “ik wil naar Australië.” Hij vertelt dat hij een tussenjaar wil nemen en met zijn beste vriend, die ook eindexamen gedaan heeft, (minimaal) een half jaar naar Australië wil. En natuurlijk zijn rijbewijs halen want dat is wel makkelijk

De trossen rijpe druiven liggen hoog opgetast in twee grote schalen. Vanwege het prachtige weer van de afgelopen weken is de oogst rijkelijk. Nu is het tijd om te oogsten. Daarna maak ik er druivensap van: puur en ongezoet. Een heerlijke beloning voor geleverde inspanning. Pleasen Terwijl ik tros na tros afknip, gaan mijn gedachten

Ze ziet er anders uit. Haar ogen stralen, haar houding is open. Ze is verliefd, gaat er door me heen. Liefde doet iets met mensen: het leven lijkt lichter, alles gaat makkelijker en problemen verdwijnen als sneeuw voor de zon.Ze beaamt mijn vraag met een brede lach: “klopt, ik ben verliefd tot over mijn oren.”

Met een tevreden zucht leg ik de verfkwast weg en ruim de trap, terpentine en oude kranten op. Ik heb de buitenboel geschilderd. De kozijnen, ramen en deuren glanzen me tegemoet in het aangename zonnetje. Onderhoud loont, denk ik. Groot onderhoud Dat doet me denken aan Mariska. Zij rondde drie jaar geleden een traject bij

‘Oh nee!’ Met ontzetting lees ik de app van mijn zus: ‘waar ben je? Kom je nog?’ Het is vijf uur ’s middags en terwijl ik de app lees, kijk ik tevreden naar de glanzende raam- en deurkozijnen. Geschuurd en geschilderd, het houtwerk kan er weer een paar jaar tegenaan. Schoolreünie Dat gevoel van tevredenheid

“Schiet mij maar lek,” zegt ze moedeloos, “ik weet het niet meer.” Ze heeft me net verteld over haar leven als kind: met een drugsverslaafde moeder met borderline en een vader die zich op zijn werk stortte om maar niet thuis te zijn. Zij en haar vijf jaar jongere broertje zaten klem tussen de grillige

Ze zit tegenover me; goed gekleed, met gemanicuurde nagels en een tas van een bekend merk. Ze is gewend om alles onder controle te houden: haar gezin, haar werk, haar uiterlijk en haar sociale contacten. “Mijn agenda is strak geregisseerd,” vertelt ze niet zonder trots. “Maar de laatste tijd lukt dat niet meer zo goed: