Ze is één grote waterval van woorden. Ze neemt nauwelijks de tijd om even adem te halen en praat maar door. Evelien zit midden in een conflictscheiding en vertelt met verve wat er allemaal niet deugd aan haar (bijna) ex-man. Ze is blij dat ze binnenkort van hem af is. De kinderen zullen ook wel blij zijn als ze hun vader nog maar weinig. Hij is immers nooit een leuke vader geweest? En zij wel altijd een zorgzame moeder?
Waarom doen mensen wat ze doen?
Met een collega had ik het erover: waarom doen mensen wat ze doen? Ook als het niet helpend is? En dat met name in conflictscheidingen? Wat bezielt ouders om te vechten onder het mom van het belang van hun kind als het kind er alleen maar schade van oploopt?
Onder hun huid
Evelien lijkt niet te begrijpen hoe ondermijnend haar gedrag is. Ze klaagt over haar ex, ook, of misschien wel juist als haar kinderen het kunnen horen. Ze laat geen kans onbenut om hem zwart te maken. Nou weet ik als pedagoog toevallig dat scheidingskinderen het meest last hebben van ruzies tussen hun ouders en van het negatief praten over elkaar. Dat gaat onder hun huid zitten en tast hun zelfvertrouwen en eigenwaarde aan.
Gezamenlijk ouderschap blijft
Dat probeer ik Evelien uit te leggen. Kinderen houden immers van beide ouders en zijn loyaal aan allebei. Dat verandert niet door een scheiding. Ouders kunnen wel scheiden als partners maar niet als ouders. Ze blijven ouders van hetzelfde kind. Het is daarom niet goed om die loyaliteit onder druk te zetten door negatief over elkaar te praten of ruzie te maken. Evelien kijkt mij onderzoekend aan. Ik vraag me af of mijn woorden tot haar doordringen? Ze lijkt in een andere wereld te verkeren.
De situatie herhaalt zich
“Hij heeft me zo’n pijn gedaan,” verzucht ze. “Hij lijkt mijn moeder wel. Die kon precies zo egoïstisch reageren en alleen haar eigen belang voor ogen houden. Tegen mijn moeder kon ik me als klein kind niet verweren, ik was afhankelijk van haar. Maar nu ben ik volwassen en ik laat me door hem niet zeggen wat ik wel of niet moet doen.”
Aha, daar wringt de schoen. De situatie herhaalt zich. Ze is niet in gevecht met haar ex-man maar met zichzelf. Ze heeft eerst nog oude pijn te helen, de pijn van haar opvoeding. Als ze dat niet doet, presenteert ze de rekening van oud zeer aan haar kinderen door te ruziën met haar ex-man.
Oud zeer
Als ze leert inzien waar de echte pijn zit, kan ze op een constructieve manier met haar ex-man afspraken maken over de kinderen. Beter voor haar, beter voor hem en bovenal beter voor de kinderen die zich bij beide ouders vrij willen voelen en open willen praten over wat ze meemaken zonder een sneer over de andere ouder te horen.
Waar zit jouw pijn?
Ben je toe aan het helen van oude pijn? Zodat je je beter voelt en de rekening niet presenteert aan de verkeerde persoon? Mail me dan op jolanda@jolandamocking.nl en boek een gratis kennismakingsgesprek.
Vind je deze blogs leuk om te lezen, meld je dan aan met onderstaande link, zodat je zeker weet dat je er geen één mist. Je ontvangt dan tevens mijn e-book met drie gratis tips die je gelijk kunt toepassen.
