“Wát wil je gaan doen?” Ik hoop dat ik het verkeerd versta. Maar hij antwoordt gedecideerd: “ik wil naar Australië.” Hij vertelt dat hij een tussenjaar wil nemen en met zijn beste vriend, die ook eindexamen gedaan heeft, (minimaal) een half jaar naar Australië wil. En natuurlijk zijn rijbewijs halen want dat is wel makkelijk in zo’n groot land.
Naar de andere kant van de wereld
Naar de andere kant van de wereld? Als achttienjarige? De schrik slaat me om het hart en allerlei bezwaren borrelen op. Wat als ze problemen ondervinden met linksrijdend verkeer? Wat als ze geen onderdak of werk kunnen vinden? Wat als ze geen geld meer hebben?
In mijn hoofd wordt het rijtje ‘wat als…?’ steeds langer. Mijn zoon kijkt me aan alsof hij niet begrijpt waar ik me zorgen over maak. “We zijn toch volwassen? We zijn toch niet achterlijk en we spreken Engels? Je bent gewoon problemen aan het verzinnen om me ervan af te houden om naar Australië te gaan.” Ik rol met mijn ogen en negeer het stemmetje in mijn hoofd, dat zegt: jij hebt hier iets te leren, niet hij.
Losse eindjes
Maar hij heeft gelijk. Mijn zorgen gaan met me aan de haal. Dus herstel ik mijzelf en vraag wanneer ze willen gaan, hoe lang en naar welk deel van Australië. En of hij heeft nagedacht over een visum, een werkvergunning en een vliegticket? Daar zijn nog wel wat losse eindjes, bekent hij “maar we hebben nog tijd genoeg.” Heerlijk, die onbezorgdheid van een puber die de bezwaren van een volwassene niet ziet. Problemen zijn voor later.
Spijt
Het brengt me terug naar de tijd dat ik eindexamen deed en een jaar als au pair naar het buitenland wilde. Ik heb het uiteindelijk niet gedaan omdat ik me heb laten weerhouden door de bezwaren van mijn moeder. En als ik ergens spijt van heb, is het daarvan. Hoe leuk zou het geweest zijn om een jaar in Engeland te wonen? Of in Frankrijk?
Kans
Ik besluit dat ik mijn zoon zijn droom niet ga ontnemen, hoezeer mijn maag zich omdraait bij de gedachte dat hij straks in Australië zit, ver weg van mij. Hij heeft het recht om zijn eigen fouten te maken en hiervan te leren. Deze reis gaat hem ongetwijfeld veel opleveren in termen van levenservaring, plezier en nieuwe contacten en is een mooie stap naar volwassenwording en zelfstandigheid. Ik gun hem deze kans.
Les in loslaten en vertrouwen
Voor mij is het een les in loslaten en vertrouwen op de opvoeding die ik hem gegeven heb. Ik mag erop vertrouwen dat hij voldoende basis heeft meegekregen om zich te redden in het buitenland. Het is aan mij om hem de ruimte te geven die hij nu nodig heeft in zijn ontwikkeling. Ook dat hoort bij de opvoeding, spreek ik mijzelf toe. Hier heb ik wat te leren, realiseer ik mij. Hij is zelfstandig, slim, verantwoordelijk, sociaal en als hij een doel voor ogen heeft, gaat hij ervoor. Hij redt het wel. En ik ook.
Heb jij moeite met loslaten?
Houd je graag zelf de touwtjes in handen? Is loslaten een ‘dingetje’ voor je? Als je wil leren hoe je kunt loslaten zonder stress en in vertrouwen kunt handelen, mail me dan op jolanda@jolandamocking.nl en boek een gratis kennismakingsgesprek.
Vind je deze blogs leuk om te lezen, meld je dan aan met onderstaande link, zodat je zeker weet dat je er geen één mist. Je ontvangt dan tevens mijn e-book met drie gratis tips die je gelijk kunt toepassen.
